Norwegia to kraj gór i wyżyn, a klimat nie rozpieszcza. Tutejsze psy myśliwskie są odporne na niskie temperatury. Musiały być wytrzymałe i dość lekkie, by poradzić sobie w trudnym terenie – właśnie taki jest dunker. Przeczytaj nasz artykuł i poznaj dunkera!
Podstawowe informacje
| ? Rozmiar | wysokość w kłębie: suki od 47 do 54 cm, psy od 50 do 58 cm; masa ciała: od 16 do 22 kg |
| ⭐ Szata | sierść: prosta, twarda, nie za krótka; maść: wyblakła czarna z podpalaniem albo niebieska marmurkowa z podpalaniem i białymi znaczeniami; mniej pożądana intensywnie czarna z ciepłymi podpalaniami |
| ❤️ Długość życia | 10–12 lat |
| ? Charakter | wytrzymały, temperamentny, socjalny, godny zaufania, otwarty, łatwy w szkoleniu |
Dunker – historia rasy
Historia rasy sięga XIX wieku. Jej nazwa pochodzi od nazwiska jej twórcy – norweskiego hodowcy, kapitana Wilhelma Dunkera. Celem było wyhodowanie średniej wielkości odpornego psa do polowania na zające, lisy i rysie, który wykorzystuje głównie węch. Rasa powstała w wyniku krzyżowania rodzimych psów gończych z rosyjskim gończym arlekinem. To właśnie temu ostatniemu swoje wyjątkowe umaszczenie zawdzięczają dunkery. Psy te największą popularnością cieszyły się w Norwegii do lat 70. XX wieku. Zmalała wraz z pojawieniem się w Norwegii innych ras psów gończych. Poza swoją ojczyzną dunker nie jest znany.
Dunker – wygląd
Gończe zwykle są psami średniej wielkości i do takich zalicza się także dunker. Pies mierzy w kłębie 50–55 cm, suka 47–53 cm. Wzorzec mówi, że to psy o mocnej budowie, ale nie powinny być ciężkie. Ogon w spoczynku swobodnie zwisa, ale w ruchu jest lekko uniesiony. Jak większość psów myśliwskich, dunker ma zwisające, duże uszy. Ciekawe i nietypowe jest jego ubarwienie. Po rosyjskich gończych arlekinach dunker odziedziczył krótką, gęstą sierść w kolorze płowo-białym z czaprakiem barwy… merle! Takie psy mogą mieć jasne oczy. Inny wariant to czerń przechodząca w podpalanie i biel. To piękny pies!
Dunker – pies o łagodnym charakterze
Dunkery są łagodnymi i towarzyskimi psami. Mają opinię dobrego psa towarzyszącego. Są miłe i tolerancyjne wobec dzieci. Nie nadają się na psy obronne czy stróżujące – agresja nie leży w ich naturze. Idealne psy rodzinne? Oj, nie! Nie wolno zapominać, że dunkery to psy o silnym popędzie łowieckim. Odwiedzający twój dom miły kot sąsiada to zwierzyna jak każda inna!
Mają niespożyte pokłady energii. Uwielbiają biegać, węszyć, tropić, mogą mieć skłonności do ucieczek. Z tego powodu dunkery wymagają odpowiedniej pracy – nie nadają się dla osób, które chcą mieć nieskomplikowanego, kanapowego towarzysza.
Dunker – zdrowie norweskiego gończego
Surowy klimat Norwegii oraz przeznaczenie rasy sprawiło, że dunker to pies niezwykle wytrzymały i zdrowy. Rasa nie straciła charakteru użytkowego oraz nigdy nie stała się modna. To pomogło jej uniknąć wielu problemów zdrowotnych. W rasie zdarza się:
- dysplazja stawów biodrowych;
- głuchota (u psów jasnookich);
- postępowy zanik siatkówki.
Jak większość ras o dużych, obwisłych uszach, dunkery mają skłonność do zapalenia ucha. Wymaga ono więc szczególnej troski – regularnego czyszczenia oraz kontrolowania.
Życie z dunkerem
Życie z norweskim dunkerem może być przyjemne, także w mieście. Jednak spełnienie potrzeb tego psa wcale nie jest proste! Dunker wymaga odpowiedniej ilości ruchu oraz pracy umysłowej, z naciskiem na wszelkiego rodzaju prace węchowe. Zabawa w aportowanie piłeczki i dostęp do ogrodu to o wiele za mało! Praca w łowisku, nosework, mantrailing – oto sport dla dunkera! Ważne jest też wychowanie. Bez tego wszystkiego dunker swoim zachowaniem będzie sprawiał kłopoty przez wielkie „K”. Ujadanie, niszczenie domu i ogrodu, ucieczki będą na porządku dziennym. Zdecydowanie nie jest to rasa dla leniwych!
Dunker – jak zapobiec ucieczkom i innym złym zachowaniom?
Choć dunker jest psem miłym, życie z nim może dać w kość, jeśli nieprawidłowo się go wychowa. Oto jak postępować z psem gończym od szczeniaka:
- bądź łagodny, ale konsekwentny;
- pracuj od samego początku nad komendą „Do mnie!”;
- socjalizuj z innymi zwierzętami;
- zapewnij mu prace węchowe.
Jeżeli nie masz doświadczenia w układaniu niezależnych psów, jakimi są gończe (w tym dunkery), poszukaj w okolicy szkoleniowca, który je ma. Uważaj, bo nie każdy trener ma pojęcie o tej specyficznej rasie, jaką jest dunker! Pies ten, dobrze ułożony, jest przemiłym towarzyszem, kochającym swojego właściciela i wręcz oddającym mu cześć.
Dunker – co warto kupić, planując szczeniaka gończego norweskiego?
Legowisko, miski, zabawki i zapas karmy to oczywista sprawa. W przypadku psów gończych warto też mieć:
- kilkumetrową (min. 5 metrów) linkę, odporną na zabrudzenia – przyda się do bezpiecznej pracy nad przywołaniem i swobodniejszych spacerów;
- gwizdek myśliwski – psy gończe oprócz komendy „Do mnie!” warto nauczyć przywołania awaryjnego na dźwięk gwizdka.
Dunker – gdzie szukać informacji?
Zanim kupisz dunkera, spróbuj najpierw się o nim czegoś dowiedzieć. Dotyczy to zresztą każdej rasy. Problem w tym, że informacje na temat tych norweskich psów są nieco lakoniczne, zarówno w książkach, jak i w Internecie. Hodowców tej rasy również wciąż próżno szukać w Polsce. Nieco więcej możesz się dowiedzieć dzięki wystawom psów rasowych. Nieraz przyjeżdżają tam hodowcy zagraniczni. Przy odrobinie szczęścia możesz więc spotkać dunkera na wystawie, poznać jego hodowcę oraz czegoś się o tej rasie dowiedzieć. Nic nie zastąpi wiedzy i doświadczenia dobrego hodowcy!
Dunkery z pewnością są jednymi z najciekawiej ubarwionych ras psów. Nie powinny jednak być wybierane na psy towarzyszące tylko przez swój wygląd! To wymagające psy, które potrzebują pracy węchowej. Jeśli jesteś gotowy dać psu regularnie zajęcie w postaci tropienia lub poszukiwania oraz zapewnić mu dużo ruchu – dunker może być rasą dla ciebie!
Bibliografia
FCI-Standard N° 203, 03.06.2016/ EN, https://www.fci.be/Nomenclature/Standards/203g06-en.pdf, revised by Renée Sporre-Willes. Official language (EN), DATE OF PUBLICATION OF THE OFFICIAL VALID STANDARD: 04.04.2016.
